Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. . Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. . David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Her şey böyle başladı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. . Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Her şey böyle başladı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . . Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı.